Ocean Twoich uczuć
Uczucia są jak słowa,
Niewyowiedziane są gorzkie jak piołun
Wypowiedziane maja smak owoców.
Jak zaklety na dnie oceanu statek.
Wrak rozbity o tysiące ostrych,
Pokrytych szlamem czasu myśli.
Na dnie serca schowane,
Pełne tajemnic,
Ostatniego, nieudanego rejsu życia.
Twoje oczy są oknami Twego serca.
Nie mów nic, popatrz na mnie
Pragnę zajżeć w Twoją duszę.
I wydobyć tajemnice,
Dotknąć ich zawartości.
Albo odejść zostawiając statek na dnie
Jego oceanu.
Przyjaciel
Księżyc jak niemy starzec
Spoglądał na mnie
Tamtej letniej nocy.
Płacząc biegłam rozsypując łzy
Jak korale, by zaznaczyć ścieżkę,
Spokojnie wrócić po śladach.
On mi świadkiem
Jak bardzo chciałam odpłynać
Statkiem gwiazd do innego świata,
Równoległego, gdzie nie ma zegarów
I każdy blask słońca jest wiecznością.
Ten niemy starzec na zawsze
Będzie moim towarzyszem.
Pójdzie ze mną wszędzie
Bez słowa, bez pytań
Utrudniających życie ludzi,
Nieumiejących brać co dostają,
Pytających: dlaczego?
Wole powiedzieć: żegnam.
Odejść w zapomnienie,
Zostawić księżyc zamknięty
W pięciolini słów powstałych z marzeń,
Jak klucz do młodego serca,
Które umierając nie prosiło o pomoc,
Nie pytało: dlaczego?
A sny niespełnione
Rozlało na białym papierze.
Tylko księżyc jest złoty
Niektórzy pytają
Dlaczego moje serce jest czarne?
I płaszcz i buty,
Sukienka.
Dlaczego czarne jest niebo?
I kwiaty.
Słowa i krew
Czarna z ran przez nie zadanych.
I myśli są czarne,
Przez czarny pryzmat oglądany
Świat jak nocą.
A księżyc był złoty.
Marzenia i wspomnienia
Są w kolorze czerni
I sny.
Bo wspomnieniami są tego
Co się skończyło,
Ale nigdy nie miało miejsca.
A księżyc jest złoty.
I złote są gwiazdy.
Może ozdobią nieco
Moją czarna sukienkę
I zabłysną w łzach,
Łzach w kolorze czerni.
Okryła mnie zima
O zimie nikt nie pamięta.
Co zimnym puchem osłania dusze,
Serce zamienia w lód.
Odłamek szkła
Jak rozpacz potrzeaskanego lustra
Wpadł w moje oko
Zamieniajac życie w nieistnienie,
Egzystencję lodowego bytu.
W moim sercu zaległa zima,
Wiejąc chłodem nieczułości,
Bez uśmiechu, bez rozpaczy,
Bez radości, bez łez.
Nawet pustke wokół
Wypełnia szklana tafla,
Chroniąca duszę przed światem.
Pozostała tylko modlitwa
O promień co odbije blask
Tysiecy białych luster
W szklanych oczach
Nieruchomo wpatrzonych w dal.
Jednak nie widzacych.
Widzących inny, piękniejszy świat.
Tutaj w moim sercu położył się cień
Zamarznietego serca.