Smutno mi
Czy można pisać
O czymś więcej niż smutek?
To zbyt proste
By nazwać go pięknymi słowami.
W bezsilności nie ma potegi,
A rozpacz nie może być słodka.
Co robić?
Odejść, zostawić żal dla świata?
Zostać, dźwigać jego ciężar dwukrotny?
Albo zamknąć swój świat marzeń,
Zatrzasnąć za sobą drzwi?
I ogłuchnąć na zawsze,
Na słowa kierowane
Do spalonego umysłu
I martwego serca.
Bo nie ma nic prostszego
Niż smutek.
Opowiem Ci mój sen
Śmierć.
Słowo zostawione bez komentarza,
Uczczone minutą ciszy,
Po której świat jest jeszcze głośniejszy.
Stałam na swoim pogrzebie
Wpatrując się w białą sukienkę,
Na dnie trumny,
I Twoją bladą twarz,
Jakbyś za chwile miał do mnie dołączyć.
Dotknęłam Twojej twarzy, włosów,
Zamkniętych oczu i zimnych ust,
Po których kiedyś spływały moje pocałunki.
Teraz spływają łzy,
Których słonego smaku już nie poczuję.
Złożyłam na swojej rece ostatni kwiat,
Czerwoną różę znak mojej miłości,
Która umarła wraz ze mną.
I wyszłam zostawiając Cię w rozpaczy,
Samotnym styrachu.
A teraz wiem, poczekasz na mnie.
Nie taki jest koniec,
Bo widziałam go tylko we śnie
I mam nadzieję, że
Jeśli zasnę jutro znów sie obudzę.
Ocean Twoich uczuć
Uczucia są jak słowa,
Niewyowiedziane są gorzkie jak piołun
Wypowiedziane maja smak owoców.
Jak zaklety na dnie oceanu statek.
Wrak rozbity o tysiące ostrych,
Pokrytych szlamem czasu myśli.
Na dnie serca schowane,
Pełne tajemnic,
Ostatniego, nieudanego rejsu życia.
Twoje oczy są oknami Twego serca.
Nie mów nic, popatrz na mnie
Pragnę zajżeć w Twoją duszę.
I wydobyć tajemnice,
Dotknąć ich zawartości.
Albo odejść zostawiając statek na dnie
Jego oceanu.