Smutno mi
Czy można pisać
O czymś więcej niż smutek?
To zbyt proste
By nazwać go pięknymi słowami.
W bezsilności nie ma potegi,
A rozpacz nie może być słodka.
Co robić?
Odejść, zostawić żal dla świata?
Zostać, dźwigać jego ciężar dwukrotny?
Albo zamknąć swój świat marzeń,
Zatrzasnąć za sobą drzwi?
I ogłuchnąć na zawsze,
Na słowa kierowane
Do spalonego umysłu
I martwego serca.
Bo nie ma nic prostszego
Niż smutek.
Opowiem Ci mój sen
Śmierć.
Słowo zostawione bez komentarza,
Uczczone minutą ciszy,
Po której świat jest jeszcze głośniejszy.
Stałam na swoim pogrzebie
Wpatrując się w białą sukienkę,
Na dnie trumny,
I Twoją bladą twarz,
Jakbyś za chwile miał do mnie dołączyć.
Dotknęłam Twojej twarzy, włosów,
Zamkniętych oczu i zimnych ust,
Po których kiedyś spływały moje pocałunki.
Teraz spływają łzy,
Których słonego smaku już nie poczuję.
Złożyłam na swojej rece ostatni kwiat,
Czerwoną różę znak mojej miłości,
Która umarła wraz ze mną.
I wyszłam zostawiając Cię w rozpaczy,
Samotnym styrachu.
A teraz wiem, poczekasz na mnie.
Nie taki jest koniec,
Bo widziałam go tylko we śnie
I mam nadzieję, że
Jeśli zasnę jutro znów sie obudzę.
Ocean Twoich uczuć
Uczucia są jak słowa,
Niewyowiedziane są gorzkie jak piołun
Wypowiedziane maja smak owoców.
Jak zaklety na dnie oceanu statek.
Wrak rozbity o tysiące ostrych,
Pokrytych szlamem czasu myśli.
Na dnie serca schowane,
Pełne tajemnic,
Ostatniego, nieudanego rejsu życia.
Twoje oczy są oknami Twego serca.
Nie mów nic, popatrz na mnie
Pragnę zajżeć w Twoją duszę.
I wydobyć tajemnice,
Dotknąć ich zawartości.
Albo odejść zostawiając statek na dnie
Jego oceanu.
Ocean Twoich uczuć
Uczucia są jak słowa,
Niewyowiedziane są gorzkie jak piołun
Wypowiedziane maja smak owoców.
Jak zaklety na dnie oceanu statek.
Wrak rozbity o tysiące ostrych,
Pokrytych szlamem czasu myśli.
Na dnie serca schowane,
Pełne tajemnic,
Ostatniego, nieudanego rejsu życia.
Twoje oczy są oknami Twego serca.
Nie mów nic, popatrz na mnie
Pragnę zajżeć w Twoją duszę.
I wydobyć tajemnice,
Dotknąć ich zawartości.
Albo odejść zostawiając statek na dnie
Jego oceanu.
Przyjaciel
Księżyc jak niemy starzec
Spoglądał na mnie
Tamtej letniej nocy.
Płacząc biegłam rozsypując łzy
Jak korale, by zaznaczyć ścieżkę,
Spokojnie wrócić po śladach.
On mi świadkiem
Jak bardzo chciałam odpłynać
Statkiem gwiazd do innego świata,
Równoległego, gdzie nie ma zegarów
I każdy blask słońca jest wiecznością.
Ten niemy starzec na zawsze
Będzie moim towarzyszem.
Pójdzie ze mną wszędzie
Bez słowa, bez pytań
Utrudniających życie ludzi,
Nieumiejących brać co dostają,
Pytających: dlaczego?
Wole powiedzieć: żegnam.
Odejść w zapomnienie,
Zostawić księżyc zamknięty
W pięciolini słów powstałych z marzeń,
Jak klucz do młodego serca,
Które umierając nie prosiło o pomoc,
Nie pytało: dlaczego?
A sny niespełnione
Rozlało na białym papierze.