Błądzę po pustyni
Między oazą wyśnionych drzew.
Dosiadam konia
Galopem gnając przed siebie
Zostawiam za sobą
Zapach włosów zmieszany z wiatrem,
Dla Ciebie na pamiątkę.
Nie dogonisz mnie.
Piasek pustyni się przesypuje,
Czas mija.
Jesteś coraz dalej,
Jak marny punkt na choryzoncie.
Przepraszam.
Uciekam w stronę celu...
Który nigdy nie istniał.
Nie ma wody na pustyni,
Żal nie ma kresu.
Nie biegnij za mną,
Nie umiem prosić o pomoc.
Choć raz pozwól mi uciec,
Poszukać marzeń.
Iść drogą, lekko stąpać po ziemi.
Spojrzeć ze śmiechem za siebie,
Nic nie mówić.
Patrzeć w dal z pogardą,
Chwytać chwilę.
Złapać w dłoń motyla,
Biec bez zbędnych pytań.
Schować w sercu promień słońca,
Wierzyć, że zaświeci.
Ucałować noc,
Wierzyć, że odejdzie.
Znaleźć w lesie złotą różę,
Wiedząc, że nie zwiędnie.
Dotknąć ust Księżyca,
Poczuć słodycz miodu.
Rozwinąć białe skrzydła,
Odejść bez pożegnania.
Pustka, wiesz to czuję patrząc na Ciebie,
Cienie mroku przysłaniają Twoją twarz.
Ocean Twych oczu porywa mnie,
Jest głęboki, utonę.
Dzieli nas mgła gęsta i ciężka,
Jesteś daleko, zbyt daleko,
Nie będę Cię goniła, ręki nie wyciągnę.
Ląd Twych ust jest niepewny,
Nie mam w nich oparcia,
Potknę się, upadnę.
Góry Twych słów mnie otaczają,
Nie przejdę przez nie, są ostre,
Kaleczę o nie stopy,
Zostanę tutaj.
Zostańmy więc oddaleni od siebie,
Niech mur zimna dzieli nas na wieki.
Tak będzie lepiej, będziemy szczęśliwsi.
Siedzę na parapecie
Kuchennego okna
W zamyśleniu wpatrujac sie w mrok.
Myślami błądzę daleko,
W dłoni trzymam książkę.
Jej strony opadaja bezwładnie
Gubiąc moment czytanego fragmentu.
Gdzieś na niebie świeci księżyc,
Opromienia twarz wtulona w mrok.
Głucha cisza, śpiew wiatru
Niesiony z dalekich krain
Marzeń i wspomnień.
Dotyk chłodnego powietrza,
Prawie nie zauważony
Przemykający miedzy włosami.
Spływająca po policzku słona łza
Jak zgubiony koralik nocy.
Nostalgia.