Złączenie

Złączenie

W szkarłatną suknię ubrała sie noc.

Za oknami szklanego domu rozłożyła ramiona,

Zapraszając dwoje ludzi w ognistą aureolę zapomnienia.

W blasku świec widniały purpurą usta,

Odbijające się z sentymentem

W szklanych jak zaczarowane kule oczach.

Gdzieś obok dobiegały głosy,

Wijące się jak węże

W spowijającej dwa serca ciszy.

Cisza między nimi zaległa na wieki.

Łącząc czasem dwie dusze zagubione.

Zagubione w bezdennym wszechświecie.

Słowo proste ma niemoc opisania tego złączenia.

Więcej nie wspominanego, schowanego głęboko,

Na samym dnie pokładu księżycowego statku.